kawa po parysku

Dla O. 

Skoro tak Ci się podoba :)

Zaczęło się od kawy, przygotowanej w pośpiechu, ale z iście naukową precyzją, tak pysznej i pachnącej, że starczyła za cały posiłek. Helen patrzyła oczarowana na jego ręce, uśmiech, błyszczące oczy, gdy stawiał przed nią kubek, i poczuła, że wpadła. Minęło pięć minut, mieli jeszcze dziesięć do jego prezentacji, mówili szybko i nie trzymając się żadnego tematu, chcąc uchodzić za parę dobrych znajomych, jeżeli nie przyjaciół. Kiedy wyschło na niej mokre od deszczu ubranie, wślizgnęła się na salę i, siedząc w tylnym rzędzie, słuchała w skupieniu, śledząc bardziej jego twarz i dłonie niż potok słów.

To było pierwsze spotkanie, a potem było ich jeszcze wiele, późne spacery, pocałunki nad Sekwaną i wieża Eiffla w blasku zachodzącego słońca. I Luwr, café au lait popijana w małych kawiarniach, je t’aime szeptane gorączkowo w półmroku. Sześć miesięcy pławienia się w szczęściu, poznawania tej strony Paryża, która nie jest znana turystom, pół roku życia jedynie miłością i szczęściem.

Ale przyszła i burza, dzikie tsunami, które przedtem było narzędziem tworzenia, a teraz zwróciło się przeciwko zakochanym. Oderwało ich od siebie i odebrało radość, a ogień zgasł tak szybko, jak zapłonął. Spacery zmieniły się w ucieczki, szepty we wściekłe krzyki, kawa w kawiarniach w szminkę na koszuli. Trzasnęły drzwi i damskie obcasy, klucze zostały na kuchennym blacie, odgłos kroków cichł w oddali.

I skończyło się również na kawie, zwykłej nesce w termosie zalewanej wrzątkiem, pitej samotnie na mrozie w przerwach na lunch. Potem termos wracał do cichego mieszkania, w nocy spokojnie stał na blacie, oczekując kolejnego poranka, ciesząc się, że wrócił do łask.