2. kontrasty i obyczaje

Umówili się po świcie pod lipą na rozjeździe dróg, zaraz przy bramach miasta. O ile Percy zjawił się na czas, o tyle Vala jak zwykle zaspała. Kiedy po dłuższych perypetiach z panią Fairbanks pojawiła się na miejscu, czerwona i zdyszana, ciągnąc upartego i – najwyraźniej – zaspanego konia za uzdę, Percy ze stoickim spokojem kończył jeść jabłko. Na jej widok uśmiechnął się i wyrzucił ogryzek w trawę za siebie.

- Przepraszam – wyrzuciła z siebie Vala, poprawiając płaszcz, którego sznurki przy kapturze wrzynały jej się w szyję. 

- Ależ nie ma za co. Podobno porcja owoców po śniadaniu to klucz do zachowania formy – zauważył, pomagając jej umocować torby przy siodle. Ocenił ich wielkość i zmarszczył brew. – Podobno przyjechałaś na dwa dni.

Vala roześmiała się głośno.

- Nie wiesz, że kobieta prawie zawsze zabiera więcej rzeczy, niż może unieść? A tak poważnie – dodała, zauważając minę Percy’ego  – to musiałam zrobić trochę zakupów, które ostatecznie wyczerpały moje zasoby finansowe. Papier, atrament, kilka piór. Tego rodzaju.

Percy pokiwał głową i wsiadł na konia. Większość dam na jej miejscu zaopatrzyłaby się w biżuterię, nowe suknie, a w ostateczności bele materiału, by te rzeczy uszyć. Ale nie Vala. Co prawda miał wrażenie, że ubierała się inaczej, skromniej, ale mając taką postawę, mogłaby się ubrać nawet w worek na ziemniaki i wyglądałaby dostojnie.

Vala również dosiadła konia, a Percy ruszył przodem.

- Zwykle jadę przez Federację, nie przeszkadza ci to? – zapytał, zwalniając, żeby się z nią zrównać.

Wzruszyła ramionami.

- Jest mi to doskonale obojętne, byle byśmy dojechali. Chociaż nie bardzo lubię przejeżdżać przez Dolinę. – Zagryzła wargę. – Nie wiem, może to wina wspomnień, ale zawsze robi mi się żal, kiedy widzę tę ruinę.

- Rozumiem.

I rzeczywiście tak było. Doskonale wiedział, jakie musi mieć wspomnienia, bo w dużej części były identyczne z jego, a widząc, jak teraz wygląda kraj, który kiedyś był dla niej uosobieniem raju…

Bardzo długo jechali w ciszy, przerywanej krótką rozmową od czasu do czasu. Było to jednak uporczywe krążenie wokół pytań, które chcieli zadać – pytali siebie nawzajem o to, czy nadal lubią te same potrawy, czy mają okazje je jadać, czego brakuje im z dawnych czasów, a za czym na pewno nie będą tęsknić. Uporczywie czepiali się przeszłości, bojąc się zadawać pytania o teraźniejszość.

Vala siedziała na koniu dość zamyślona, patrząc przed siebie, na drogę lub na własne ręce, splecione na uździe. Trwała tak w jednej pozycji dość długo, dopóki nie wjechali do miasta, które ją z tego stanu wytrąciło.

Wieś (a może małe miasteczko) była opuszczona i zniszczona. Część budynków się spaliła, podobnie jak ziemia, a roślinność pleniła się dziko, zupełnie inaczej niż na wszystkich uporządkowanych drogach, którymi do tej pory jechali.

- Co to jest? – szepnęła Vala, zatrzymując konia.

- Pogranicze – odparł Percy, jakby to była najoczywistsza rzecz na świecie. Widząc, że jego towarzyszka nie do końca pojmuje, zaczął jej tłumaczyć, ostrożnie dobierając słowa: - W takim stanie znalazło się, kiedy Kryształowa Góra zawierała „sojusz” z Federacją. Musieli użyć kilku mocnych argumentów, żeby do tego doprowadzić.

- Czy takich miejsc jest więcej?

Wciąż była w szoku, nie dziwił jej się. Kiedyś naprawdę lubił tu przyjeżdżać, bo było warto, ale po bezsensownych walkach w proch obrócono wiele pereł.

- Owszem – przyznał cicho.

Rozglądała się wokół, kompletnie wytrącona z równowagi. W końcu zsiadła z konia, złapała go za uzdę i podeszła do studni. Spojrzała w dół, ale nie dojrzała własnego oblicza, tylko ciemność. Słyszała chlupot wody, ale nie mogła jej odróżnić od murowanych ścian.

Percy przyglądał jej się z wyrazem współczucia na twarzy. Kiedy pierwszy raz tu przyjechał, jeszcze za czasów pierwszej wojny, jego wojny, przeżył szok jeszcze większy. Wszędzie leżeli ludzie – niektórzy ledwie żyli, inni siedzieli na ulicach, nie mając gdzie się podziać. Powietrze było przesiąknięte rozpaczą. Doskonale wiedział, że nie będzie mógł im pomóc. I to było jeszcze gorsze. Vala przynajmniej nie musiała zdawać sobie z tego sprawy, chociaż doskonale wiedział, że pamiętała to miasteczko z zupełnie innej strony.

Spojrzała na niego.

- Jedźmy stąd – powiedział stanowczo, a ona posłuchała go bez słowa. Było to tak zaskakujące, że przez moment zamyślił się nad tym i nie usłyszał, o co go pytała.

- Czy masz w planie jeszcze inne takie niespodzianki? – zapytała kwaśno, sadowiąc się w siodle. Pochyliła się do przodu i podrapała konia za uchem, a ten zaczął iść powoli. – Bo chcę ci powiedzieć, że nie wiem, czy jestem na nie gotowa.

Percy wzruszył ramionami.

- Nie wiem, co dla ciebie będzie niespodzianką. Ale chyba więcej tego nie zobaczysz.

Przez moment jechali w ciszy, aż wyjechali z lasu na łąki Północy. Natychmiast uderzył w nich wiatr z gór, ale tylko przy pierwszym podmuchu był tak silny, a kiedy osłonili głowy i ręce, mogli się nawet porozumiewać.

Percy nie przypuszczał, by małomówność Vali potrwała jeszcze dłużej, więc nie zdziwił się, kiedy podjęła rozmowę:

- Kto właściwie doprowadził Pogranicze do tego stanu?

- Hrabia van Thoy – odpowiedział Percy. – To znaczy, głównie za jego rządów zrównano z ziemią część od strony Góry, a tę parę wiosek, który mijaliśmy, to tak w międzyczasie. Chyba z nudów.

Tak długo miał do czynienia z polityką, że mógł o tym mówić z obojętnością. Dla niego to były tylko pionki na mapce, strategiczne punkty, które trzeba było zdobyć – albo nie. Ludzie, którzy przypadkiem tam byli, to jedynie cyferki w statystykach. Zdążył już zapomnieć, jak podchodziła do tego Vala, dlatego niemal się zdziwił, kiedy na niego warknęła:

- Z nudów wygnali lub zamordowali ludność kilku miast?

Percy nie przywykł, by mówiono do niego tym tonem.

- Nie powiedziałem, że to popieram, jasne?

- Jak słońce.

Zapanowało pełne napięcia milczenie, podczas gdy Vala udawała, że jest szalenie pochłonięta rozpoznawaniem drzew po  swojej lewej stronie.

***

- Przewiozą nas razem z końmi? – zapytała Vala napiętym głosem, podając Percy’emu  butelkę z piwem. Upił dwa głębokie łyki (połowę zawartości), otarł twarz i spojrzał na nią umęczonym wzrokiem.

- Udało mi się to załatwić. Szczerze mówiąc, to taka większa tratwa, więc sądzę, że nie będzie z nami kłopotu. Wypływamy za godzinę, więc radzę się pospieszyć.

Chwilę po wyjechaniu z pogranicza lunął deszcz, tak silny, że rzeki wezbrały zbyt mocno, by można je było spokojnie przekraczać. W kilku miejscach pozrywały też mosty.

Była to katastrofa komunikacyjna, więc Vala i Percy zaczęli panicznie poszukiwać statku, który mógłby ich przewieźć na Południe, nie wyczerpując przy tym ich skromnych zasobów finansowych. Kiedy przeszli cały port i wyszli z niczym, Percy posadził Valę na schodach do gospody, uwiązał konie do pala, wcisnął jej w ręce ich zapasy i torby, po czym bez słowa odszedł załatwiać transport.  Ze skutkiem pozytywnym, jak widać.

Vala wzięła od niego butelkę i schowała w torbie, owijając warstwami ubrań. W podobny sposób zabezpieczyła resztę tłukących się przedmiotów, bo chociaż nie wiedziała, jaka szykuje się pogoda, przypuszczała, że na rwącej obecnie rzece statek może nieco się kołysać.

Podnieśli się oboje, każde chwyciło swojego konia za uzdę i poprowadzili je do portu. Tłoczyło się w nim zaskakująco mało ludzi.

- Jest środek nocy – zauważył Percy, prowadząc ich nabrzeżem. – Kapitan lubi pływać o tej porze, bo jak mówi, nie ma nic przyjemniejszego od zawijania do portu w blasku wschodzącego słońca. Zakładając, że się do tego portu dopłynie, oczywiście.

- A masz jakieś przeczucia? – zaniepokoiła się Vala. Od najmłodszych lat żywiła głęboką nienawiść do statków, wody, kołysania fal i ogólnie rzecz ujmując, komunikacji drogą wodną. Uważała, że nie ma nic gorszego od wilgoci, choroby morskiej i ciasnej koi.

 Percy spojrzał na nią.

- Nie, tak tylko mówię – stwierdził z rozbawieniem. Nigdy nie przestało go śmieszyć to, jak ta silna, niezależna kobieta zamienia się w tchórzliwe zwierzątko zaledwie po przekroczeniu bram portu.

- Ja wcale się nie boję – zastrzegła Vala, przełykając ślinę, kiedy dostrzegła jego spojrzenie. – Ja… po prostu obowiązuje mnie zasada ograniczonego zaufania. Zwłaszcza do statków. I wody. I marynarzy.

W miarę, jak jej lista robiła się coraz dłuższa, miała coraz wyraźniejszą ochotę zawrócić na pięcie i się stąd wydostać. Dzielnie parła jednak przed siebie, bo zaplątała się w zwarty tłum ludzi i nie bardzo miała jak się wycofać.

Percy tymczasem szedł sprężystym krokiem, czując się jak ryba w wodzie. Podprowadził ich konie do niewielkiego statku (barki? Tratwy?) na końcu nadbrzeża. Kapitan na ich widok wstał, wykonał parodię salutu, zgasił czubkiem buta końcówkę palonego cygara i kopnął je gdzieś do wody.

- Witam – skłonił się głęboko Vali, tracąc przy tym równowagę.

- Miejmy nadzieję, że jest mniej pijany, niż na to wygląda – mruknął Percy tak cicho, że tylko ona mogła to usłyszeć. Sztywno skinęła kapitanowi głową i pozwoliła, by zaprowadził ją na statek. Uczynił to z największymi honorami, podkreślając, że nie ma żadnego lepszego czynnika na dobrą podróż niż obecność pięknej kobiety na pokładzie.

Percy mruknął pod nosem, że marynarz jest kompletnie zalany.

Kiedy w końcu, po dłuższych perypetiach z załogą, szukaniu rumu, koców, ładunku, który kapitan zdążył gdzieś zapodziać, wypłynęli, Vala była kompletnie wykończona. Oparła się o burtę, z zadowoleniem stwierdzając, że może patrzeć na falującą wodę i nie czuć przy tym panicznego strachu. Płynęli szybko, gnani wiatrem, a kapitan trzeźwiał pod wpływem świeżego powietrza, pachnącego mułem. Vala odetchnęła głęboko i przymknęła oczy.

- Żyjesz?

Percy po raz kolejny wyrwał ją z zamyślenia.

- Jakoś sobie radzę – odparła, nie otwierając oczu. – A ty?

- Rozkoszuję się widokami.

Zabrzmiało to co najmniej wątpliwie, jako że wokół nich rozciągała się jedynie ciemność. Tak naprawdę Percy nigdy nie przyznałby się kobiecie, a zwłaszcza Vali, że okropnie boli go kręgosłup i marzy o zwinięciu się gdzieś na twardych deskach pokładu. Instynktownie odgrywał przed nią rycerza, ale, niestety, ona umiała go przejrzeć.

- Idź spać.

- Ja jestem przyzwyczajony do bycia długo na nogach, raczej boję się o ciebie.

- Zdziwiłbyś się, jaka jestem wytrzymała.

Percy machnął ręką, czując, że ta dyskusja zamienia się w bezcelową pyskówkę.

- W takim razie idę spać. Postaraj się nie wypaść za burtę. 

Vala pokiwała głową, otworzyła oczy i oparła brodę na dłoniach. Przypominała czarownicę, wypatrującą w nocy swojego celu. Brakowało tylko sowy, siedzącej jej na ramieniu.

Percy aż się wzdrygnął na to skojarzenie, ale Vala na szczęście tego nie zauważyła. Odwrócił się więc i pomaszerował na swój kawałek podłogi, pod dachem z desek, otaczającym kapitańską budkę. Po raz kolejny wyraził w duchu podziw, że tak niezwykła konstrukcja, jak ten statek, w ogóle trzyma się na wodzie. Zaraz potem przypomniał sobie ilości alkoholu, jakie w kantynie wychylał kapitan i pomyślał, że ten człowiek musi mieć niezwykłe szczęście.

Umościł się na deskach, wtulony jednym bokiem w beczki z rumem, a drugim w stare ubrania swoje i Vali. Spojrzał jeszcze raz w stronę burty – Vala nadal stała nieruchomo, wpatrzona w rzekę i las. Zamknął oczy, poprawił pozycję i wtulił się w swoją dziurawą koszulę.

***

Percy’emu śniła się woda. Dużo wody. Wypływała znikąd, opływała jego kostki i wciągała w dół. Chciał ją z siebie zrzucić, ale nie mógł. Drażniła go. Zaczął się dziko szamotać i skakać w górę i w  dół, ale woda ciągle go torturowała. Nagle z głębin wynurzyła się dzika bestia i...

- Co ty wyprawiasz, do cholery?

Czyjś zaniepokojony i zdenerwowany głos wyrwał go ze snu. Otworzył szeroko oczy i zobaczył Valę, pochylającą się nad nim z jednocześnie wściekłym i zatroskanym wyrazem twarzy.

- Co się stało? – zapytał półprzytomnie, zdając sobie sprawę, że to, co go tak drażniło, to jego torba, w którą przypadkiem zaplątał buty.

- Rzucałeś się wściekle, kilka razy uderzyłeś mnie przez sen i krzyczałeś, jakby cię mordowali – wyjaśniła uprzejmie, siadając inaczej.

- Krzyczałem? – podniósł się na łokciu i przetarł twarz drugą ręką. Zobaczył, że kilka osób patrzy na niego ciekawie, więc uśmiechnął się do nich szeroko.

- Właściwie...  - zawahała się. – To nie był krzyk, tylko takie bardzo natarczywe mruczenie.

Percy przestał cokolwiek rozumieć.

- Przepraszam. Kompletnie nie wiem, co mi się stało.

Vala już otwierała usta, żeby coś powiedzieć, ale podszedł do nich kapitan, kopcąc fajkę. Uśmiechnął się szeroko, odsłaniając braki w uzębieniu.

- Witam szanownych państwa! Słyszałem, że ma pan drobne problemy ze snem? – zaśmiał się głośno, a Percy zwalczył w sobie ochotę, by szturchnąć go w kostkę. – Na szczęście to wasza pierwsza i ostatnia noc na tej łajbie. – Z czułością poklepał ściany swojej budki  i przeniósł wzrok na Valę, a potem na Percy’ego . – No proszę, ale nie mówił pan, że ma taką ładną żonę. W nocy widocznie musiało być wyjątkowo kiepskie światło, bo nawet tego nie zauważyłem. Pani wybaczy, madame – pochylił się głęboko, ujmując rękę Vali, po czym złożył na niej długi pocałunek. Ona była zbyt zszokowana, by się wyrwać, więc pozwoliła, by kapitan zostawił na jej dłoni ślady tytoniu, a kiedy wreszcie się od niej oderwał, wytarła rękę w spódnicę.

- Miłego dnia państwu życzę!

Kapitan poprawił fajkę i odwrócił się na pięcie, ruszając na dalszy obchód.

- Żona, tak?

Percy wyczuł, że zaczynają się przed nim piętrzyć problemy.

- Coś przecież musiałem powiedzieć. Wiesz, jak ludzie by zareagowali, wiedząc, że jesteśmy tylko przyjaciółmi i podróżujemy razem? To nieprzyzwoite. A sama chyba przyznasz, że na rodzeństwo nie wyglądamy – uprzedził jej pretensje.

Tutaj musiała się zgodzić. W miarę upływu lat różnice między nimi tylko się wyostrzyły. Vala nadal była niska i drobna, tylko że teraz zamiast czarnych włosów miała ciemno-szare. Jej zielone oczy kontrastowały z brązem tęczówek Percy’ego, który wciąż był wysokim i postawnym szatynem. W ich twarzach nie było nic podobnego.

- Ciekawe, co by powiedziała twoja żona, gdybyś się do tego przyznał.

- Nie mam żony – stwierdził, zdziwiony jej zgryźliwą uwagą.

- No dobrze, ale...

- Vala, daj spokój – poprosił. – To tylko jedna podróż i jedna noc. Wysiądziemy z tego statku i wszystko będzie w porządku, tak?

Vala zacisnęła usta i zaczęła pakować swoje rzeczy z powrotem do torby.

- Mam trochę placka z miodem, gdybyś był zainteresowany – powiedziała do Percy’ego, jakby rozmowa przed chwilą w ogóle nie miała miejsca.

 Bo lepiej by było, żeby nie miała.

I żeby wszystko było w porządku.

Przez pomyłkę skasowałam komentarz Drzewa pod ostatnim rozdziałem (chyba) ;) Ale nic nie szkodzi - przeczytałam i wiem. Zaparłam się w sobie, że zaczekam do pierwszego komentarza, głupio może, ale w końcu... Oto drugi rozdział! 


poprzedni rozdział

 następny rozdział