8. podróże

     Szli i szli. A cholerny las ciągnął się i ciągnął.

     Dawno zostawili za sobą i wioskę, i dom Vali, i Tinaig, która uznała, że przed Konferencją Magiczną przyda jej się kilkudniowy rekonesans w mieście. Vala sądziła jednak, że jej niechęć do udziału w podróży brała się raczej z niechęci do wszelkiego rodzaju wojska. Tak czy inaczej, błyskawicznie się spakowała, przebyła kilka mil w siodle z Elleen, a później, na wysokości rzeki Tragvin, odeszła w las, machając wesoło przyjaciółce.

     Vala poczuła, że razem z Tinaig ulatnia się nieco jej pewność siebie. A ponieważ Vala nie cierpiała czuć się niepewnie i przez całe życie robiła wszystko, by wydawać się twardszą, niż naprawdę była, to dziwne uczucie ją zaniepokoiło. Z tego powodu trzymała się blisko Percy’ego, podniesiona na duchu jego towarzystwem, ponieważ potrafił ją rozbawić nawet wtedy, kiedy się o to nie starał.

   Koń rycerza zeżarł jej kwiatki na klombie, w związku z czym była na niego obrażona. Jednakże ani rumak, ani jego właściciel nie cierpiał na brak zainteresowania; Elleen, podekscytowana i jednocześnie zaniepokojona nową sytuacją, postawiła sobie za punkt honoru nawiązanie z rycerzami dobrych kontaktów. Na razie rozmawiali sobie wesoło w trójkę, co chwilę wybuchając śmiechem i przytaczając sobie dowcipy, które może niekoniecznie nadawały się dla uszu dam, ale Elleen śmieszyły, a żołnierze byli jeszcze młodzi. Vala starała się nie martwić tą zażyłością, aczkolwiek Percy stwierdził z rozbawieniem, że przejmuje się mimo wszystko. Nieważne, ile razy by jej powtarzał, że to doprawdy często się nie zdarza, by miłosne niepowodzenia przechodziły z matki na córkę. Ponieważ mówił to jednak łagodnie i z mieszaniną czułości i smutku w oczach, Vala nigdy nie potrafiła skupić myśli na tym temacie na tyle długo, by dokładnie go omówić, wręcz przeciwnie, stawała się rozproszona.

     W zasadzie ciągle była wytrącona z równowagi. Trawił ją dziwny niepokój, którego źródła nie potrafiła sprecyzować, ale był bardzo mocno związany z tym, że z bliżej nieokreślonego powodu zostaje wezwana na dwór królewski. Denerwowała się potencjalnym powodem tej audiencji, jej skutkami, a także tym, że w zasadzie było to zaproszenie nie do odrzucenia – nawet pomimo kulturalnej formy jego przekazu. Poza tym nie potrafiła sobie przypomnieć, od ilu już lat jej noga nie przekroczyła progu tak reprezentacyjnej budowli i nie była pewna, czy zdoła zachować stalowe nerwy, a przynajmniej nie okazać swojego zaniepokojenia i słabości. Nie mówiąc już o stosowaniu wszystkich zasad etykiety – podobno takich rzeczy się nie zapomina, ale Vala czuła, że jest wyjątkiem od wielu reguł i choć wciąż potrafiłaby zaplanować dyplomatyczne przyjęcie, nie ręczyłaby za poprawność jego wykonania i możliwe skutki.

     Percy bardzo się starał ją pocieszyć i rozbawić. Naprawdę. Ale nie mógł nic poradzić na to, że ona najwyraźniej jest myślami gdzieś daleko i dopóki sama nie zdecyduje, że czas wrócić do rzeczywistości, nic nie ściągnie jej z powrotem.

     Jak się jednak okazało, niektóre przypadki w podróży potrafią być tak zaskakujące, że nie da się nawet brać pod uwagę możliwości ich wystąpienia.

     Po kilku dniach jazdy wyjechali z lasu wprost na wyschnięte koryto rzeki Rivii. Jego zbocza były na tyle strome, że ludzie wciąż woleli przeprawiać się przez wąwóz górą, to znaczy drewnianym mostem, który z racji swojego wieku był pilnie chroniony i mogła na nim przebywać tylko określona ilość wozów naraz. Vala wiedziała, że zawsze są tu ogromne kolejki i wszyscy zawsze narzekają, ale tym razem było jeszcze gorzej niż zazwyczaj. Byli na tyle daleko od mostu, że zsiadła z konia i postanowiła się trochę przejść wzdłuż rzędu oczekujących w asyście jednego z żołnierzy o wdzięcznym imieniu Ricky. Po kilkuset metrach zdali sobie jednak sprawę, że za blokadę na moście nie jest odpowiedzialny fatalny stan infrastruktury, ale czynniki nadzwyczajne.

     — Panie, noż do ciężkiej chropowatej, ileż ja mam tu stać? Pół dnia odgniatam sobie tyłek od tego przeklętego siodła, żeby się teraz dowiedzieć, że wy nic nie możecie zrobić?! – awanturował się pulchny mężczyzna, jakaś ważna osobistość, sądząc po jego stroju.

     — Nic panu nie poradzę, ja nie mam w kontrakcie zapisanych potyczek z paskudnymi gadzinami — najeżył się strażnik. — Jak się panu nie podoba, to niech pan jedzie objazdem, a nie wszczyna pyskówkę.

     — Pyskówka to dopiero będzie, jak napiszę do hrabiego tej krainy! Kto to widział, nie możecie wezwać jakiegoś czarnoksiężnika czy innego szarlatana?

     — Wezwaliśmy, ale wszyscy są zajęci — powiedział strażnik przez mocno zaciśnięte zęby i widać było, że ręka go świerzbi, żeby wydobyć miecz i pokazać awanturnikowi, kto tutaj trzyma władzę.

     — A co tu się właściwie dzieje? — zapytała Vala, w zasadzie samą siebie, ale chęć żołnierza, by zakończyć tę rozmowę, natychmiast skierowała jego uwagę na odpowiedź.

     — Smok — powiedział po prostu. — Znalazł sobie jaskinię pod tamtą skałką i siedzi. I żre. I ludzi straszy. I w ogóle bydlę z niego obrzydliwie wielkie.

     Vala, ku zgrozie Rickiego i reszty zgromadzonych, przechyliła się przez barierkę przy moście i spojrzała w dół.

     — Jakiś nieruchawy ten smok — stwierdziła krytycznie, przyglądając się śpiącej potworze.

     Owszem, smokowi trochę dymiło z nozdrzy, ale tylko dlatego, że aktualnie chrapał. Zwinąwszy się w kłębek, spał daleko za załomem rzeki i zdawał się nie przeszkadzać nikomu. Vala natychmiast zapałała do niego sympatią, zresztą miał przepiękne łuski w różnych kolorach fioletu, które kojarzyły się z pewnym majestatem.

     — Jaki śliczny — wyrwało się jej i chciała wychylić się jeszcze trochę do przodu, ale Ricky delikatnie, acz zdecydowanie, złapał ją za łokieć i odciągnął w tył.

     — Śliczny nie śliczny — powiedział cicho — za chwilę zjawią się tu czarodzieje i go zabiją. A jeśli będzie się pani przechylać przez tę barierkę, to może pani oberwać zaklęciem. A wtedy ja oberwę od sir Percy’ego. Więc lepiej już chodźmy.

     Vala nawet nie raczyła na niego spojrzeć, kiedy odciągał ją w stronę reszty towarzystwa. Wiedziała, że ma rację, ale nie mogła nic poradzić na to, że zabijanie tak nieszkodliwego potwora wydawało jej się okrutne. Nawet jeżeli generalnie rzecz biorąc nie lubiła smoków.

Wrócili do reszty roześmianego towarzystwa. Vala podzieliła się swoimi obserwacjami z Percym, który specjalnie się nie przejął, bowiem pochłonięty był jedzeniem chleba z ziołami. Spojrzał na nią przez chwilę, wzruszył ramionami i z pełnymi ustami wymamrotał coś w stylu:

     — Przecież i tak nic na to nie poradzisz.

     — Wiem — westchnęła Vala. — Ale ten smok był taki spokojny...

     Percy nie powiedział nic głośno, ale zastanowił się przelotnie, czy król VanDijck wie, jak bardzo Vala stroni od wojen i okrucieństwa.

     Percy bowiem, w przeciwieństwie do Vali, miał pewne podejrzenia, dlaczego to właśnie oni są wzywani na zamek. Wiedział, że sytuacja między Van Thoyem i Williamem staje się coraz bardziej napięta. Wiedział o sporze o kamieniołomy – to znaczy wiedział tyle, ile mógł wiedzieć. Spodziewał się, że Południe nie zamierza bezczynnie czekać na atak hrabiego lub Williama. Potrzebowali jakiegoś dobrego doradcy – a kto mógł być lepszym doradcą niż skazana na wieczną niełaskę była królowa tego chaosu i były dowódca jednej z najlepszych Północnych kompanii?

     Wkroczyli na wojenną ścieżkę.

     Ta ostatnia myśl była wyjątkowo ponura i nie mógł się jej pozbyć przez cały dzień. Nawet kiedy zatrzymali się w jakiejś gospodzie, do której dotarli kilka godzin po zachodzie słońca, choć niektórzy, jak na przykład Elleen, ledwo trzymali się w siodle ze zmęczenia, a w końcu w nim zasnęli. Jeden z żołnierzy — Ricky — po prostu zdjął ją z siodła i zaniósł do pokoju w towarzystwie opiekuńczej gospodyni. Drugi ze strażników zajął się końmi, a potem zamówił jedzenie i usiadł przy długim stole w rogu karczmy. Po chwili dołączył do niego Ricky i zaczęli o czymś rozmawiać półgłosem. Zaprosili do siebie Valę i Percy’ego, ale ci byli nie mieli ochoty zacieśniać o tej porze więzów towarzyskich, więc udali się do pokojów. Vala miała zamiar rozstać się z Percym na korytarzu, ale widok jego zamyślonej, nieco smutnej twarzy, sprawił, że bez zaproszenia wtargnęła do jego pokoju, przysiadła na krawędzi łóżka i zapytała, co go gnębi.  

     Powiedział jej, z wyjątkowym pesymizmem roztaczając perspektywę zbliżającej się wojny. I patrzył, jak kolory na jej twarzy powoli się zmieniają – od ciemnej czerwieni po trupią bladość, co dało się zauważyć nawet w kiepskim świetle świecy.  

     — Nie — powiedziała cicho. — Nie, Percy, to jest niemożliwe.

     Spojrzał na nią smutno.

     — Niestety, obawiam się, że właśnie tak jest.

     Nie powiedział jej o jeszcze jednym powodzie, który przyszedł mu do głowy, ale był na tyle nieprawdopodobny i przerażający, że lepiej było nawet o nim nie myśleć, a już w ogóle nie dzielić się nim z kobietą, która miała skłonność do zamartwiania się.

     Podniosła wysoko głowę i wciągnęła powietrze.

     — Cóż... — oświadczyła głucho. — Skłamałabym, twierdząc, że nigdy nie brałam tego pod uwagę. Doskonale wiedzieliśmy, że rządy Williama nie przyniosą niczego dobrego. Ale nie spodziewałam się, że...

     Urwała i przygryzła dolną wargę.

     — Jeszcze nie jesteśmy w to wciągnięci — przypomniał jej Percy. — Jeszcze wszystko może się zmienić.

     Uśmiechnęła się krzywo i przechyliła głowę w bok.

     — Naprawdę wierzysz, że, jakimś cudem, ominą nas niezwykłe wypadki?

     Chciał zaprzeczyć, powiedzieć, że, do diabła ciężkiego, nie ma nigdzie przepisu, że muszą się wplątywać we wszelkie afery, że tym razem będzie inaczej i, jeśli ona koniecznie chce, to mogą nawet uciec i stchórzyć, ale on, Percy, raczej za tchórza się nie uważa, więc...

     Nie zdążył nic powiedzieć, bo Vala wstała i podeszła do niego, ciągle z tym smutno-kwaśnym uśmiechem na twarzy. Odruchowo przyciągnął ją do siebie — to doprawdy zaskakujące, w jak krótkim czasie mogą się w człowieku wykształcić odruchy.

     Też się do niego przytuliła, spojrzała w bok, za okno, w ciemną noc.

     — Skoro wiedziałam, że kiedyś to nastąpi... — powiedziała cicho — to czemu nagle zaczęłam się bać?

     — Bo uświadomiłaś sobie, że masz coś, co możesz stracić — odparł Percy. — Oboje mamy.

     Spojrzała mu w oczy i zobaczyła, że nie tylko mówi prawdę, ale również ma rację. Wspięła się na palce i, jak zwykle, nie potrafiła powiedzieć, kto kogo pocałował, ale czy to było ważne? Wystarczyło, że niemal wpiła się w jego usta i pociągnęła go za sobą w dół.

     Oboje wiedzieli, że to nie sprawi, iż przestaną się przejmować. I nie o to im chodziło. Chcieli zapewnić się nawzajem, że tym razem, nieważne, jak źle by było, żadne z nich nigdzie nie ucieknie. Nawet jeśli oznacza to wplątanie się w jedną z czyichś największych pomyłek.

***

     W zamku bardzo daleko stąd też rozgrywały się dramaty.

     Późny wieczór był porą spokojną — tak spokojną, że widok ciemnej postaci, przemykającej się korytarzami zamku, nie wzbudził żadnego zaniepokojenia, bo nikt jej nie dostrzegł. Nie dostrzeżono też światła, odbijającego się od srebrnej powierzchni noża. Kiedy zdano zaś sobie sprawę, że hałas pochodzi nie od wiatru, ale od ciężkich, żołnierskich butów i ich kroków na zamkowych korytarzach, było już za późno.

     Piekło rozpętało się samo, zanim ktokolwiek zdążył je zauważyć. 

____________

Przepraszam, że dzisiaj krótko, ale tak mi wypada - następny będzie dłuższy, sami zadecydujcie, czy to dobrze, czy źle ;) 

poprzedni rozdział